Vooruitkijken
De kogel is door de kerk. Ook De Maria Onbevlekt Ontvangenkerk in Lobith, de Remigiuskerk in Duiven en de Martinuskerk in Doesburg sluiten de deuren. De H. Andreaskerk in Zevenaar is de enige kerk in de Sint Willibrordusparochie die openblijft voor liturgische doeleinden. Een hard gelag voor veel bewoners. Hier trouwden en rouwden ze, werden ze gedoopt en gevormd. Én: ongelovigen treuren mee. Zij hebben iets met kerken, het zijn vaak iconische gebouwen, het middelpunt van hun dorp. Ook al stappen ze pas een kerk binnen zodra ze op vakantie zijn, als ze terugkomen en ze zien in de verte de kerktoren, dan pas is er een gevoel van thuiskomen. Pastor Thanh Ta sprak eerder tijdens de slotviering in de Westervoortse Werenfriduskerk wijze woorden: ‘Afscheid nemen is niet alleen terugkijken op wat er niet meer is, maar vooral vooruitkijken naar wat er wél is.’ Geloven is meer dan alleen een kerkbezoek in een fysiek gebouw. Niet stenen, maar mensen maken een gemeenschap en zorgen voor verbinding. Dat kan ook in een kerkgebouw, dat is onttrokken aan de eredienst. Loil is het levende bewijs. Daar werd het Godshuis dankzij betrokken inwoners omgetoverd tot theater- en feestzaal, waar mensen en verenigingen elkaar vinden en omarmen. Mijn oom Ton Bolder, mister Loil, overleed in 2015. Vanuit zijn nabijgelegen graf kijkt hij tevreden en met een knipoog toe. Zo zou hij het gewild hebben.
Susan Wiendels